Living Room

RAY FULLER BAND @ MOD, HASSELT- 13/10/22

Ray Fuller is een zanger/gitarist uit New Albany, een stad ten noordoosten van de hoofdstad Columbus, in de staat Ohio. Hij kreeg zijn eerste gitaar (een Gibson Melody Maker) toen hij acht was en al vrij jong was Ray geïnspireerd door de “British Invasion”, de vloedgolf van Britse bands die vanaf 1964 Amerikaanse bands en artiesten in de hitlijsten overschaduwde, met o.a. de Rolling Stones, Yardbirds & The Animals. Het éérste blues album dat op Fuller indruk maakte, was een van John Mayall, ‘Blues Breakers with Eric Clapton’ (1966), ook wel het Beano-album genoemd naar het stripblad waarin Clapton verdiept was. Fuller’s passie wakkerde nog sterker aan bij het ontdekken van de legendarische blues mannen, waarbij John Lee Hooker Fuller’s held werd.

The Ray Fuller Band was in 1974 de éérste band van Fuller, die later in 1978 een méér bluesy naam kreeg: Ray Fuller & The Bluesrockers. In hetzelfde jaar brachten ze ook hun titelloos debuut album uit. Met zijn band opende Fuller al voor Muddy Waters, John Lee Hooker, SRV, Buddy Guy, Junior Wells en Albert Collins, om er enkelen te noemen.

In 1989 begon Fuller te toeren in de States en bracht hij het album ‘Damn Guitars’ uit, in 1992 volgde ‘Ray Fuller & The Bluesrockers Live’. Zijn optreden in 2010 in het Vodacom Ampitheatre in Port Elizabeth in Zuid Afrika, was Fuller’s éérste optreden buiten de States. In 2010, met zijn nieuw management, kon Fuller intensiever verder werken aan zijn liefde voor de slide gitaar, wat de stilte rondom zijn persoon doorbrak. Zijn slide speelwijze is geïnspireerd door en wordt vergeleken met die van Elmore James, “Hound Dog” Taylor en Earl Hooker (de neef van JL Hooker), gekruid met een snuifje George Thorogood. De cirkel was rond, wanneer Ray Fuller de headliner werd in de zaterdagavond show in de bekende Buddy Guy’s Legend in Chicago (IL). Ray trad er in april 2013 op samen met The Bluesrockers in aanwezigheid van Mr. Buddy Guy, de legende in eigen persoon. De show werd live opgenomen en uitgebracht als ‘Live @ Buddy Guy’s Legends Chicago’ (2013). Zijn laatste album ‘Pay the Price’ (2019, Azuretone Records) vat zijn carrière op 14 tracks goed samen.

Nu, ruim vier decennia later, zijn we 10 cd’s en vele optredens verder en zorgt de hernieuwde aandacht die Ray Fuller ondertussen krijgt voor optredens op grote blues festivals in Amerika, Canada en Europa. Vanavond, op vraag van het move2blues team, trok Fuller (gitaar, zang) als onderdeel van zijn European Tour met Jeffrey “Shaky” Fowlkes (drums) & Cliff Starbuck (bas) naar de uitdovende MOD in Hasselt. Waar decennialang een maandelijks blues optreden een vanzelfsprekendheid was, kan dit vanaf december niet meer. Begrijpe, wie begrijpen kan of, zoals Don McLean al in 1971 zong: “The day the music died…”. Waar de move2blues-optredens na dit van JOSE RAMIREZ (10/11/22) verder zullen doorgaan, is voorlopig nog een vraagteken.

Het was na negen, na een korte intro, al snel duidelijk dat dit trio o.l.v. de goedlachse man onder de cowboy hoed, Ray Fuller er een gezellige, rechttoe rechtaan avond van zou gaan maken, met een setlist die bestond uit aanstekelige, goed gebrachte covers en eigen werk. Denk wat stijl betreft aan George Thorogood en John Lee Hooker en je komt aardig in de richting. Flink rockende blues en boogie dus. In de eerste set was dit na de opwarmers, vooral met werk uit zijn laatste album, ‘Pay the Price’, waarbij de eigen composities en covers -gezien de stevige Fuller-bewerking- zeker niet voor elkaar onder doen. Nummers die er wat mij betreft wat bovenuit staken / bleven hangen zijn de stevige blues “Mean and Evil Woman”, Muddy Waters’ “Rollin’ and Tumblin’”, de slow blues “So Many Roads, So Many Trains” (een Otis Rush nummer) en "Mojo Hand". Dit laatste, de titelsong van Lightnin’ Hopkins’ gelijknamige album uit 1962, wordt op aangeven van Jeffrey Fowlkes, de opmerkelijke man achter de drums, gedaan als een rockende stomper.

Na de pauze rond ongeveer een kwart na de tienen, schotelt Fuller ons Son House’s “Walkin’ Blues” voor, gevolgd door de slow blues “(I wonder who is gonna be your) Sweet Man” (kan je vinden op ‘The London Muddy Waters Sessions’, 1972, samen met Rory Gallagher!) en Billy Boy Arnold’s swingende “Rockin Itis”. Het dansbare oude Chuck Berry-nummer “Don’t Lie to Me”, Tony Joe White’s wat minder bekende “Bayou Blues” en (als reguliere afsluiter) “Long Black Train” zijn nog een greep op wat er dan nog volgde. Als “encore” deed Fuller nog de Jerry Lee Lewis tribute, “I Got a Woman”.

“Voor de liefhebbers van rockende blues zonder franjes, zorgde Ray Fuller vanavond genoeg om ontspannen van te genieten…”.

Op 10/11/22, nog éénmaal in de MOD: JOSE RAMIREZ (US/FR).

Eric Schuurmans